‘We’re defined by our actions not our words’, kwam meermaals naar voren in de fabuleuze opvoedingsfilm ‘Captain Fantastic’. En zo is het: waarom blèren als je het ergens niet mee eens bent, maar vervolgens niets doen?
Mijn ‘strijd’ kwam toevallig op mijn pad. ‘Ik ben vernoemd naar mijn vader en mijn moeder’, zei een Canadese vriendin tegen mij, ‘kan dit ook in Nederland?’. Ik keek haar blanco aan en zei dat ik toch aannam dat dit wel mogelijk was in Nederland. Een Franse vriendin die zich ook in het gezelschap bevond deelde mee dat een dubbele achternaam ook in Frankrijk geen enkel probleem was. ‘Bij ons is het ook normaal’, sloot een Deense dame het gesprek af. Eenmaal thuis kroop ik achter mijn computer om daar uit te vinden dat het helemaal niet kan om in Nederland je kind de achternaam van de moeder en de vader te geven, alsmede dit geldt voor moeder/moeder of vader/vader.
Nu ik er zelf toe ben om aan kinderen te beginnen is de kwestie persoonlijk geworden. Zoals het er nu uit ziet zullen mijn partner en ik gedwongen worden om tussen één van onze achternamen te kiezen, terwijl het kindje van ons samen is. Nu is het sinds 1998 mogelijk om kinderen binnen het huwelijk de naam van hun moeder te geven, maar hier lijkt weinig animo voor. Gaat u maar na in uw eigen kring, hoeveel stellen kent u die bewust voor de achternaam van de moeder gekozen hebben? Ik nul. Ook mijn eigen vriend voelt er niet per sé iets voor om mijn eigen achternaam aan ons kind te geven, en eigenlijk geef ik hem daarin groot gelijk. Nogmaals, een kind is toch van twee mensen? Nu hoor ik vaak: ‘ja maar dan krijgt een kind uiteindelijk 60 achternamen als je deze allemaal combineert’. Dit is uiteraard niet de bedoeling: een kind zal niet meer dan twee achternamen dragen. En ja, dit betekent wel kiezen bij de tweede generatie kinderen met een dubbele achternaam, maar alsnog is het dan mogelijk om één naam van de vader, en één naam van de moeder door te geven.
Door middel van een burgerinitiatief wil ik 40.000 handtekeningen verzamelen, en we zijn al goed op weg. Daarbij hoeft een dubbele achternaam hoeft niet verplicht te worden, och nee. Als een stel het erover eens is dat het kind de naam van de vader zal dragen zal hier geen enkel bezwaar tegen zijn. Bij getrouwde stellen gebeurt dit overigens automatisch, dat het kind de naam van de vader krijgt. Hoogst ouderwets, vind ik zelf, maar dat is een andere strijd. Gaandeweg krijg ik steeds meer e-mails van vrouwen en mannen die mij willen steunen en het betreuren dat deze mogelijkheid nooit is ingevoerd: zij hadden graag hun kind een dubbele achternaam willen geven.
Nog voordat ons kind geboren zal worden hoop ik vol trots de petitie te gaan voltooien. Wat er heden ten dage mogelijk is in Noorwegen, Denemarken, België, Frankrijk etc. zal hier ook mogelijk moeten zijn. Verruiming van het naamrecht is noodzakelijk. Daarom deze strijd, opdat mijn woorden niet bij woorden blijven.
Laura, Amsterdam
